Metody pracy

Burza mózgów – pozwala na zgromadzenie w krótkim czasie dużej ilości pomysłów na rozwiązanie jakiegoś problemu. Rozgrzewka umysłowa włącza wszystkie dzieci do pracy, pozwala na szybkie zgromadzenie dużej ilości pomysłów, uczy rozwiązywania problemów;

Metoda projektu – rozwija twórcze myślenie, polega na wykonaniu przez dzieci zadań poprzez samodzielne poszukiwania pod opieką nauczyciela. Dzieci, w trakcie pracy nad projektem, uczą się przeprowadzania rozmów, samodzielnego poszukiwania materiałów, współdziałania w grupie, odpowiedzialności;

Gry planszowe – kształtują twórcze myślenie, rozwijają wyobraźnię, zmuszają do współdziałania, wymuszają precyzyjne redagowanie poleceń, dają dziecku satysfakcję z wykonanej pracy;

Dennisona – ukierunkowana na ćwiczenie obu półkul mózgowych, oparta przede wszystkim na ruchach naprzemiennych;

Sherborne – oparta na kontakcie z drugim człowiekiem i otoczeniem, pozwala na wyczucie przestrzeni, ciężaru i ciała. Rozwija sprawność fizyczną, a także uczy współdziałania z innymi;

Gimnastyki twórczej według C. Orffa i R. Labana – wykorzystuje się w niej różne formy ruchu, w tym również pantomimę, opowieść muzyczno-ruchową. Rozwija ekspresję dziecka i jego twórczą inwencję. Umożliwia podejmowanie decyzji;

Gimnastyki A. i M. Kniessów – rozwija koordynację słuchowo-wzrokowo-ruchową. Doskonale kształtuje poczucie rytmu i sprawność fizyczną. Jest to rodzaj gimnastyki utanecznionej, polegającej na poszukiwaniu coraz to nowych form ruchu sprzężonego z rytmem, muzyką, z zastosowaniem przyborów. Zajęcia polegają na naśladowaniu ruchów prowadzącego, który jest współćwiczącym;

Aktywnego słuchania muzyki, zwłaszcza klasycznej, według B. Strauss – czyni dziecko prawdziwym odbiorcą muzyki. Wprowadzając w świat muzyki, rozwija jego wrażliwość, wyobraźnię, pomysłowość, doskonali koordynację słuchowo-wzrokowo-ruchową;

Pedagogiki zabawy według Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów i Animatorów KLANZA – oparta na wielokierunkowej aktywności dziecięcej, łącząca ruch, muzykę, taniec, działania plastyczne, poznawcze. Zabawy z chustą animacyjną doskonale wpływają na integrację grupy, wyzwalają pozytywne emocje;

Dobrego Startu M.Bogdanowicz – to system ćwiczeń usprawniających czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształtujących koordynację, lateralizację, orientację w schemacie ciała i przestrzeni;

Dziecięca matematyka prof. E. Gruszczyk-Kolczyńskiej – pozwala dziecku działać, doświadczać, rozwiązywać problemy, wyciągać wnioski, przewidywać, cieszyć się z każdego działania. Uczy logicznego myślenia i rozwija wyobraźnię. Zwraca uwagę na ważny aspekt hartowania emocjonalnego dziecka, nabywania odporności emocjonalnej, np. poprzez umożliwienie mu konstruowania gier;

Malowania dziesięcioma palcami według R. F. Show – polega na manipulowaniu farbą przy użyciu dłoni i palców. Wykorzystuje naturalną skłonność dziecka do tzw. paćkania się. Jest bardzo przydatna w terapii. Wspaniale sprawdza się również w działaniach z młodszymi dziećmi;

Relaksacja stopniowa według E. Jacobsona w wersji B. Kaji – opiera się na wykonywaniu określonych ruchów rękami, nogami, tułowiem, twarzą w celu napinania i rozluźniania kolejnych grup mięśni. Następujące po sobie napinanie i rozluźnianie mięśni służy początkowo odczuwaniu różnicy we wrażeniach płynących z mięśnia napiętego, będącego w stanie kontrakcji i wrażeniach płynących z mięśnia rozluźnionego. Wprowadza się przy tym np. bliskie dzieciom postaci z bajek;

Muzykoterapia według B. Kaji – łączy w sobie ruch i muzykę. Ma charakter terapii w zaburzeniach, ale też stymulacji w prawidłowym rozwoju. Na tle odpowiednio dobranej muzyki, prowadzi się zajęcia usprawniające zaburzone funkcje i procesy. Muzyka wyzwala aktywność, a ćwiczenia aktywizują rozwój psychiczny i ruchowy. Metoda określa grupy ćwiczeń i tok metodyczny, warunkujący wszechstronny rozwój;

Trening autogenny w wersji A. Polender – metoda relaksacji, w której wykorzystano mechanizm identyfikacji i naśladownictwa, w celu wywołania stanów organicznych. Relaksacja według oryginalnej instrukcji odbywa się w trakcie opowiadania bajki, w której duży nacisk położony jest na nastrój spokoju oraz uczucie ciężkości i ciepła w kończynach. Metodę stosuje się od czwartego roku życia dziecka;

Dramy – jako metoda dydaktyczno-wychowawcza umożliwia poznanie świata poprzez działanie. Rozwija osobowość dziecka. Jej podstawą jest fikcja wyobrażeniowa, bycie w roli. Drama podtrzymuje spontaniczną ekspresję i skłonność do zabawy. Stwarza możliwość rozwoju zmysłów (słuchu, węchu, dotyku, wzroku, smaku), wyobraźni, używania, doskonalenia i panowania nad własnym ciałem, mowy, intelektu, panowania nad emocjami;

Techniki C. Freineta – oparte na nauce poprzez zabawę i wielokierunkowej działalności dziecka. Doskonale rozwijają wyobraźnię, wrażliwość i ekspresję. Pozwalają dziecku na podejmowanie decyzji, rozwiązywanie problemów, szukanie odpowiedzi na nurtujące je pytania, badanie, eksperymentowanie, przeżywanie i doświadczanie;

Inteligencji wielorakich prof. H. Gardnera – diagnoza i uczenie dzieci w sposób uwzględniający ich predyspozycje i preferencje;

„Wzory i obrazki” według M. Frostig, D. Horne’a – polega na rozwijaniu u dzieci zdolności spostrzegania wzrokowego. Ćwiczenia skoncentrowane są na pięciu aspektach percepcji wzrokowej:

– koordynacji wzrokowo-ruchowej;

– spostrzeganiu figur i tła;

– stałości spostrzegania;

– spostrzeganiu położenia przedmiotów w przestrzeni;

– spostrzeganiu stosunków przestrzennych.

Metoda ekspozycji – polega na umożliwieniu dzieciom zetknięcia się z dziełem muzycznym – nagrania, spektakle muzyczne;

Metoda organizowania i rozwijania działalności muzycznej – prezentacje osiągnięć dzieci podczas imprez i uroczystości, konkursów.

The Direct Method – metoda bezpośrednia, która wykorzystuje nauczanie słownictwa poprzez demonstrację przedmiotów lub ilustracji, dzięki czemu uczy rozumienia mowy i słuchania.

Total Psychical Response (TPR) – opierająca się na zasadzie zapamiętywania słownictwa w trakcie aktywności motorycznej, ruchowej.

Metoda autolingwalna – jest to metoda powtarzania, w której dziecko uczy się słownictwa w kontekście, a dużą wagę przywiązuje się do wymowy.

Wiersz